Afgelopen zondag aten we, zoals wel vaker de afgelopen weken, sla uit eigen tuin. Dit keer echter voor het eerst met rode bietjes erbij. Heerlijk!

De bietjes oogstten we voorzichtig, vooral omdat het de eerste waren van dit moestuinjaar. En alles wat voor het eerst geoogst wordt, krijgt een soort VIP behandeling. Alsof het om een dierbare schat gaat. Zo ging het ook al met de eerste slakrop, de eerste spinazie uit eigen tuin en de eerste nieuwe aardappels.

Het leuke is dat al die verrassingen en “eerste keren” elk jaar weer terugkeren. De herinnering van nieuwe aardappels, sla, bietjes of welk gewas dan ook is volgend jaar alweer zo ver weggezakt, dat het lijkt alsof we de groenten voor het eerst van ons leven proeven.

Na een paar keer oogsten, is het nieuwe eraf en wordt het gewas met iets minder aandacht geoogst en in het fietskrat gelegd. Pas als iets er niet meer is, of in kleine hoeveelheden, krijgt het weer extra waarde. Het paradoxale van moestuinieren…

Wat we dit jaar echt voor het eerst proeven, zijn al onze wildplukcreaties. Aan de salade van vanavond werden namelijk zelfgeplukte en in azijn ingelegde kappertjes van margrietknoppen toegevoegd. Heerlijk was het, misschien juist doordat we er zoveel aandacht en tijd in hadden gestoken.

Tenslotte voegden we ook nog zelfgemaakte kruidenazijn toe. Ik begin me bijna zelfvoorzienend te voelen, al is het natuurlijk nog lang niet zo ver. Er werden namelijk ook nog een paar ingredienten uit de supermarkt toegevoegd: een stukje geitenkaas, een halve komkommer en een klein handje amandelen. De eerste 100% moestuinmaaltijd laat nog even op zich wachten. Maar vast niet lang meer want de aardappels groeien flink door en ook de kippen zijn flink op dreef wat eieren leggen betreft. Wordt  vervolgd…