Nooit eerder kreeg ik zoveel reacties in mijn mailbox als op mijn meest recente blog over het realiseren van onze droom. Ook Jacqueline mailde mij haar bijzondere verhaal. Ze deelde hoe zij samen met haar man van “yuppie naar ouwe hippie in Frankrijk” ging. Ik mag het verhaal ook met jou delen. Lees je mee?
Ons “vorige leven”
Twintig jaar geleden hadden mijn man en ik een huis in Den Haag en een appartement in Nijmegen. We werkten allebei fulltime in respectievelijk West en Oost Nederland en we zagen elkaar in het voorbijgaan. Weinig vrije tijd maar wel veel inkomen dat elke maand op ging aan thuisbezorgd eten, DVD’s, boeken, abonnementen, telefoons, de nieuwste computers, vakanties en de auto’s.
Op werk zat ik op de 9e verdieping met een prachtig uitzicht over de heide en de bossen rondom Nijmegen maar alleen een half uurtje tussen de middag naar buiten kunnen, dan had ik toch het idee dat dit niet mijn hele leven kon zijn tot 67 jaar. Ik hield van mijn werk, maar dat was toch een offer, dat vele binnen zijn.
Vakantiehuisje in Frankrijk
In 2000 kochten we een vakantiehuisje in Frankrijk met een hectare grond. Het huis stelde niet veel voor maar het plekje was idyllisch. Een lang verhaal kort: mijn man werd ziek en kreeg een burn out.
Hij wist niet meer wat hij wilde, alleen dat hij niet zo door wilde gaan en geen therapie wilde, geen re-integratietraject etc. Hij droomde net als jij al heel lang van ‘Leven van het Land’. Maar we waren allebei geboren en getogen in Den Haag en ik kan wel stellen dat hij als ICT specialist en ik als docente aan de Radboud Universiteit nou niet direct handig waren.
Ik ging zelf teveel op in mijn carrière om de tekenen aan de wand bij mijn man te zien. Toen hij eenmaal ziek werd en helemaal leeg was, zijn we eigenlijk min of meer op de bonnefooi te werk gegaan.
Ik stelde hem voor om ontslag te nemen en bij te komen in ons huisje in Frankrijk, terwijl ik een tijdje de kar zou trekken. We moesten dan wel het huis in Den Haag verkopen. Het was eigenlijk een noodsprong en niet echt goed doordacht allemaal.
Dit huis in Frankrijk was namelijk nooit bedoeld als hoofdwoning en ik heb best vaak met smart gedacht aan mijn centrale verwarming in Den Haag, de stadswaterleiding en ook mijn ‘interieurverzorger’ twee keer per week! Wat waren we enorm verwende luxepoppetjes…
Nooit meer terug
Mijn man is in die 20 jaar alleen terug in Nederland geweest om zijn paspoort te verlengen en zijn moeder te begraven. Sinds dit jaar werk ik niet meer in Nederland. Ik heb gedurende 20 jaar mijn werk steeds meer afgebouwd en ben nu ook officieel Frans staatsburger.
Moestuin aanleggen
Ik ben dit jaar serieus begonnen met een moestuin aan te leggen op basis van de principes van permacultuur. Het is veel werk en de opbrengsten zijn nog niet echt om over te juichen (hoewel ik wel elke dag sla uit eigen tuin pluk en kruiden en sinds een week elke dag een bakje aardbeien toe voor allebei). Onze boomgaard is een fiasco, ik heb net kersen gekocht op de markt omdat de vogels mijn twee kersenbomen alweer hebben leeg gegeten….
Tijdelijk de eindjes aan elkaar knopen
We hebben momenteel een minimum-inkomen en dat is af en toe best balen. Een oud en klein autootje, een sober leven, en als er iets stuk gaat moeten we het tweedehands kopen of sparen. Het gebrek aan wat kapitaal is van vrij recente datum. Ik heb tot vorig jaar nog elk jaar drie maanden in Nederland gewerkt maar ik kon dat heen en weer reizen niet meer opbrengen en bovendien kwam er niet veel terecht van mijn moestuin. Drie maanden weg, dan kom je terug en weet je niet waar je moet beginnen.
Bovendien voelt het een beetje raar om steeds het vliegtuig in en uit te stappen terwijl we zo bezig zijn met duurzaamheid en milieuvriendelijk leven. De trein is duur en omslachtig dus ik heb vorig jaar besloten om er een punt achter te zetten na ruim 30 jaar les geven.
Het was eigenlijk de bedoeling om te blijven werken tot 2020, dan is onze hypotheek afgelost, maar ik heb dus gekozen voor een jaartje eerder. Dat betekent een jaar heel sober leven maar dat heb ik ervoor over, zeker als ik zie hoe de moestuin vorm krijgt en steeds meer oplevert. Nu ik het hele jaar hier ben, blijft het niet bij zomergroenten als sla en tomaten maar kan ik ook zaaien en planten voor winter en voorjaar.
Gelukkiger dan eerst?
Ik weet niet of ik gelukkiger ben dan vroeger. Ik mis mijn vrienden en mijn werk, soms. Maar als ik eraan denk om terug te moeten naar de stad, hutje mutje wonen, krijg ik het benauwd. Soms ben ik intens gelukkig als ik kijk naar mijn siertuin, ik was altijd meer van de bloemen dan van de groenten.
Ik wens jou heel veel succes met het realiseren van je droom… ik leef er midden in en soms is het echt niet alleen rozengeur en maneschijn. Kevers die alle bloemen kaal vreten, late nachtvorst, droogte, het is allemaal net zo frustrerend als sommige aspecten van mijn vroegere leven.
Aan de andere kant heb ik spijt dat we dit niet eerder hebben gedaan. Ik ben nu 56 en heb niet meer de energie van toen ik jong was. Mijn man is wel veel en veel gelukkiger als ouwe hippie dan vroeger als Yuppie.
Het buitenleven
We hakken zelf ons hout voor de kachel. Ik heb een hele zwik katten en wisselende aantallen honden (allemaal in de steek gelaten dieren, soms al oud en dan hebben we ze niet lang).
We zijn veel buiten en genieten daar met volle teugen van, het klimaat leent zich hier daar natuurlijk ook beter voor. Uiteindelijk willen we ook kippen gaan houden en misschien een paar geitjes. Ik ben niet zo van de slacht dus dat gaat het voor mij niet worden.
We hebben hier inmiddels wel geleerd om ons een beetje aan te passen. Na een storm een keer 6 weken in de winter zonder elektriciteit gezeten (en dan doet de waterpomp het ook niet, dus heb je geen stromend water, behalve via de handpomp). We zijn wel veel fitter geworden dan vroeger en dat zonder sportschool!
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan
De streek waar ik terecht ben gekomen is de geboortegrond van mijn vader. Hij is 87 en sinds de dood van mijn moeder, 3 jaar geleden, droomt hij ervan om terug te gaan en weer buiten te gaan wonen, om, zoals hij zelf zegt, ‘de vogels te zien en mijn eigen tomaten te kweken’.
Zijn gezondheid is fragiel en hij is inmiddels 65 jaar weg uit Frankrijk, maar het zou me niet eens verbazen als hij zijn plannen toch doorzet. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, zelfs na al die tijd…
Alice
Wat een prachtig verhaal, zo herkenbaar.Als we met vakantie in Nederland zijn weet ik dat mijn tuin is overwoekerd door onkruid. Dat is wel zuur, want als we thuis zijn, harkt Andre elke morgen de tuin en trekt het onkruid uit. Toen wij vorige ons klaar maakten om naar Nederland te vertrekken, wandelden we elke dag een paar keer samen door de tuin. En keken vol bewondering naar de planten die uitbundig bloeiden. De moestuin gaf zoveel groetnte, dat we het moesten uitdelen. De manja bomen die ons hadden verwend, door uitbundig vruchten voor te brengen, stonden meteen weer in bloei. Niet alleen bloesems maar ook heel veel manja’s. Die zouden rijp zijn als we in Nederland zaten, dachten we. Niets is minder waar. Weer plukten gebakken vol. Gelukkig had mijn nichtje, die op het zelfde erf woont, opeens ook belangstelling voor mijn tuin. Ze wilde weten hoe bepaalde groente soorten worden geoogst en of ze nieuwe planten in de grond kon doen. Toen ik een app kreeg waarin, een van de verzorgsters vertelde, dat ze sjoeroe had geoogst, voelde ik me heel blij. Toch niet voor niets geplant. Mijn pijn in het hart hebben we deze keer ons paradijsje verlaten, maar het is een hele troost, dat er toch nog anderen ervan genieten.
Elsa de Geus
Wat mooi…ja, soms is t even doorbijten…en de kersen..kan je daar geen kooi omheen maken?tegen de vogels,,,jullie zijn dit mooi op tijd begonnen..veel geluk in Frankrijk!
Jacqueline
Dank je wel Elsa. De kersenbomen stonden er al en zijn hoog en groot, te groot voor netten en hekwerk eromheen. Ik heb al allerlei tips geprobeerd (oude DVD’s in de boom hangen, een windmolentje). Nu heb ik van een oude buurman gehoord dat ik een vlieger in de boom moet hangen in de vorm van een grote vogel. Dan ‘denken’ de vogels dat er een roofvogel in de boom zit. Dat zal dan voor volgend jaar worden! Intussen lopen er flink wat half wilde katten rond die van mij een minimum rantsoen krijgen om te overleven. Je zou denken dat die mijn fruitbomen wel veilig houden voor vogels, maar niet dus. Tip voor mensen die fruit willen kweken: de Reine Claude pruimen, daar blijven ze af. Die zijn nog groen als ze al rijp zijn, en blijkbaar hebben mijn gevederde vriendjes dat niet door. Ik geniet ook wel van al die vogels hoor! Inmiddels herkennen we de roep van de Hop (die dus inderdaad ‘Hop, hop, hop” roept) en van de Koekoek, en kunnen we Kool-en Pimpelmeesjes onderscheiden van Roodstaartjes en Roodborstjes. Ik leer elke dag iets bij.