Gisteravond zijn we weer even op de tuin gaan spieken nadat we er twee dagen niet waren geweest. Wat een verschil maakt twee dagen! Een flinke dosis regen verder en alle plantjes zijn ineens in een groeispurt terecht gekomen. Van dag tot dag lijkt er soms weinig te veranderen in de moestuin maar als je een dagje overslaat, kijk je je ogen weer uit.

De rij spinazie is plots twee keer zo hoog en breed geworden en de raapsteeltjes kunnen ook alweer geoogst worden. Verder is de pluksla klaar om geplukt (of geknipt?) te worden. Even sta ik vertwijfeld naar al het groenvoer te kijken. Waar gaan we die overvloed laten? Een week geleden vond ik het nog zonde om spinazie te wokken. Nu is het ineens een aantrekkelijke manier om in korte tijd een berg groente tot lekker eten te verwerken.

Gisteravond namen we alleen een mooi kropje sla mee maar vandaag fietste ik terug naar de tuin om spinazie en raapsteeltjes te oogsten. Het blijft een heerlijk werkje, in de buitenlucht je eigen avondeten bij elkaar scharrelen. Eenmaal thuis heb ik alvast braaf een notitieblokje en een pen in de keuken klaargelegd. Tuinieren is leuk maar als ik de reacties van gisteren mag geloven, is koken uit de tuin misschien nog wel interessanter!

Nu ben ik niet zo van allerlei keukenapparatuur maar één gadget is wat mij betreft onmisbaar in de keuken van een moestuinier; de sla-centrifuge. Veel groenvoer uit de tuin moet namelijk wat uitvoeriger gewassen worden dan groenten uit de supermarkt; vaak zit er nog wat aarde op de blaadjes uit de tuin. En kleddernatte blaadjes komen de smaak van een salade of welk gerecht dan ook niet echt ten goede. Na een rollercoaster ritje door de sla-centrifuge zijn alle blaadjes mooi droog en knapperig!

Vandaag voer ik het ritueel van blaadjes wassen en droogdraaien extra nauwkeurig uit want ik wil groene pasta gaan maken. Om te voorkomen dat het groene deeg plakkerig wordt, moeten de spinazieblaadjes en de raapsteeltjes zo droog mogelijk worden gedraaid. Wordt vervolgd…