Zelf verse pasta maken had ik al wel eens eerder gedaan maar pasta met een kleurtje is nieuw voor me. Leuk om eens te proberen! Over tien dagen ga ik fulltime werken en dan haal ik het echt niet meer in m’n hoofd om doordeweeks zelf verse pasta te gaan maken. Maar nu heb ik er alle tijd voor dus ik geniet nog even volop van het knoeien in de keuken!

Van de 300 gram blaadjes die ik vanochtend heb geoogst, was ongeveer 2/3 deel spinazie en 1/3 deel raapsteeltjes. Onze raapsteeltjes zijn rauw echt niet te eten dus die gaan sowieso door het pastadeeg. Van de spinazie ging ongeveer de helft door de pasta. Kortom, in totaal 200 gram groenvoer om het pastadeeg knalgroen te maken!

Recepten voor verse pasta doen vaak nogal belangrijk over wat  voor soort bloem je moet gebruiken (type 00) en hoe nauwkeurig je die bloem wel niet moet zeven. Ik geloof het allemaal wel, ik mik gewoon alle ingrediënten in de mixer en de deeghaak zorgt er wel voor dat alles goed gemengd wordt. En anders rolt de pastamachine de laatste klontjes in het deeg wel kapot. Een beetje pragmatisch in de keuken, daar houd ik wel van.

Voor de mixer er aan te pas kwam, heb ik eerst de raapsteeltjes en de spinazie in een pannetje verwarmd (zonder water toe te voegen) tot de blaadjes allemaal slap waren (ongeveer 5 minuten). Nadat de blaadjes een beetje waren afgekoeld, heb ik er zoveel mogelijk vocht uit geknepen. Een groen straaltje vocht liep de gootsteen in… De uitgeknepen blaadjes werden vervolgens door de keukenmachine fijngemalen tot een gladde groene massa. Niet echt een smakelijk gezicht als ik eerlijk moet zijn, het leek stiekem wel een beetje op de groene drek die soms langs komt drijven in het slootje dat aan de tuin grenst. Nou ja, niet te lang bij stilstaan en gewoon doorgaan…

De mixer heeft het werk afgemaakt; de groene smurrie werd samen met 200 gram bloem, 0,5 tl zout, 2 eieren en 1 extra dooier tot een soepel deegje gekneed. Die laatste dooier had ik trouwens wel achterwege kunnen laten, het deeg bleef namelijk een beetje aan m’n vingers plakken. En als het aan m’n vingers plakt, blijft het zeker ook aan de pastamachine plakken! Misschien zat er toch nog teveel vocht in de groene smurrie of waren de eieren te groot. Either way, ik heb nog aardig wat bloem (ik schat ongeveer 50 gram) toegevoegd tot het groene deeg niet meer plakte.

Meestal heb ik te weinig geduld om deeg een uur in de koelkast te laten rusten, zoals dat altijd in recepten beschreven staat. Dit keer heb ik echter braaf geluisterd, er stond namelijk een grote groene afwas op ons kleine aanrechtje. Kortom, eerst afwassen om plaats te maken voor het uitrollen van het deeg. Volgens mij kan dat uitrollen tot dunne, soepele plakken deeg prima met een deegroller maar voor mijn verjaardag kreeg ik vorig jaar een pasta-attachment die op de mixer kan worden aangesloten. Leuk speelgoed!

De dunne plakken sneed ik met attachment nr. 2 tot tagliatelle en plots stond ik daar met al die groene slierten over m’n arm. Tsja, en die slierten moeten een tijdje ergens hangen om een beetje te drogen. Daar had ik even niet over nagedacht. In de gang stond gelukkig nog het droogrek met inmiddels droge was… Aan het laatste lege stangetje van het droogrek heb ik de slierten keurig naast elkaar opgehangen. Laat het opa niet horen!

In tegenstelling tot het maken, uitrollen en snijden van de pasta, is het koken zo gepiept. Twee minuten in kokend water en klaar is kees! Heerlijk met zelfgemaakte pesto, kleine tomaatjes, geroosterde pijnboompitten en de rest van de spinazie. Ondertussen kan ik niet wachten tot de bieten klaar zijn, want knalrode pasta is vast ook erg leuk en lekker… Nog een paar weken geduld!