Een emmertje vol peultjes namen we afgelopen week mee naar huis. Het is niet bij te houden, zo snel groeien de mooie paarse bloemetjes uit tot knapperige peultjes. Vandaag hebben we een deel van de oogst ingevroren zodat we over een paar maanden nog steeds van de peultjes kunnen genieten.

Een tijdje geleden ruimden we de inhoud vriezer al op om plaats te maken voor de nieuwe oogst. Niet alle groenten uit de tuin zijn geschikt om in te vriezen maar onder andere peultjes en tuinbonen gaan prima. Aardbeien en bessen trouwens ook. De blauwe bessen hebben het invries-stadium nog nooit bereikt, die eten we altijd vers op. De knollen, zoals aardappels, bieten en knolselderij blijven lang genoeg goed dus daarvoor hoeven we alleen een koud, droog, donker plekje te reserveren.

Ik dacht vanochtend wel “even de peultjes schoon te maken en in te vriezen”. Dat even duurde iets langer dan gedacht. Voor je alle puntjes van zo’n berg peultjes hebt afgesneden, ben je gauw een kwartier verder. Ondertussen stond een ruime pan met water al langzaam warm te worden. Het opwarmen van het water duurt vele malen langer dan het minuutje blancheren zelf.

De peultjes mikte ik in het kokende water, waarna ik even wachtte tot het geheel weer kookte. De koude peultjes onttrekken blijkbaar toch flink wat warmte aan het kokende water. Na een minuutje koken, haalde ik de pan van het vuur en leegde de pan in een vergiet. Gauw afspoelen met koud water en dan nog even in een dompelbad van ijskoud water.

Dat ijskoude water had ik trouwens al voor het koken klaargezet; gewoon koud kraanwater met een flinke hoeveelheid ijsklontjes erin. De afgekoelde peultjes liet ik even uitlekken in het vergieten. Vervolgens werden ze verdeeld over plastic vriezerbakjes om tenslotte in de vriezer te verdwijnen.

Het begin van de wintervoorraad is er! Binnenkort zullen waarschijnlijk de sperziebonen en een deel van de maiskolven volgen…