Maanden geleden zaaiden we de suikermais voor: rimpelige gele ronde zaden die stuk voor stuk opkwamen als een soort dikke grassprieten. Inmiddels zijn de planten bijna twee meter hoog en ontstaan de eerste kolven.
De plantjes vonden het binnen in de woonkamer heerlijk maar waren minder enthousiast toen we ze buiten zetten om te voorkomen dat ze binnen te groot zouden groeien. In de voorjaarskou stonden ze te kleumen en echt lekker groeien deden ze niet. Ook toen we ze een paar weken later in de moestuin plantten, zat er nog weinig tempo in.
Een deel van de plantjes werd te grazen genomen door veenmollen maar geleidelijk groeiden de plantjes toch uit tot stevige planten met smalle, langwerpige bladeren die een ritselend zomergeluid maken als het zachtjes waait.
De storm van twee weken geleden leek roet in het eten te gooien: na de storm stonden de planten allemaal scheef, in een hoek van 45 graden naar de grond gericht. Met bamboestokken als ondersteuning hebben we de planten weer een beetje rechtop gezet en wonder boven wonder heeft dat goed geholpen. De planten staan weer trots rechtop en zijn inmiddels uitbundig aan het bloeien.
De afgelopen twee wieken keken we regelmatig nieuwsgierig tussen de bladeren: zijn er al maiskolven te bekennen? De zoektocht eindigde steeds in een kleine teleurstelling: nog stééds geen kolven. Maar na de warme dagen van afgelopen week, waren ze er opeens. Kolven met zachte groene haartjes die voorzichtig tussen de bladeren tevoorschijn komen. Klaar om te oogsten zijn ze zeker nog niet maar dat er kolven komen, is nu wel duidelijk. Laat de zomer nog maar even doorgaan want ik heb wel zin in een kolf suikermais op de barbecue!
