Net als bij de worteltjes, spiek ik af en toe bij de aardappels om te kijken hoe ze groeien. Gewoon voorzichtig een beetje aarde van de rug afhalen en kijken hoe de knolletjes het doen. Afgelopen weekend kwam ik deze knol tegen. Het lijkt haast een ei maar het is toch echt onze eerste nieuwe Doré aardappel!

Onze aardappels groeien in bergjes, in aardappeltaal heten die bergjes ruggen. Die ruggen maken het makkelijker om te oogsten maar ook om tussendoor te kijken hoe de aardappels groeien. Voorzichtig, alsof het om een archeologische opgraving gaat, haal ik met m’n handen wat aarde van de ruggen af.

De baby-aardappeltjes zitten met een soort navelstreng aan de plant vast en zodra die navelstreng verbroken is, groeien de aardappeltjes niet meer verder. Kortom, bij het spieken is het belangrijk om dit navelstreng-stengeltje heel te laten. Tenzij je de aardappels wilt oogsten natuurlijk! Afgelopen weekend hebben we de eerste van de ongeveer 60 aardappelplanten geoogst en dat leverde een bescheiden portie aardappeltjes op.

Eigenlijk was het nog veel te vroeg om de aardappeltjes te oogsten. De meeste aardappeltjes waren echt nog krieltjes en hadden de potentie om nog veel groter te groeien. Maar we hebben aardappelplanten zat en over een paar maanden kunnen we waarschijnlijk geen aardappels meer zien. Bovendien kon ik niet wachten om de eerste eigen nieuwe aardappels te proeven.

Het schilletje van nieuwe aardappels zit erg los om de aardappels heen. Je hoeft de aardappel maar vast te pakken en de schil glijdt van de knol af. Hoe langer de aardappels blijven liggen, hoe vaster de schil gaat zitten. Een goede reden om de aardappels meteen op te eten, scheelt weer schilwerk!

Weinig is lekkerder dan de eerste nieuwe aardappels uit eigen tuin. Kort gekookt, met een klein klontje roomboter en een beetje zout. Dat in combinatie met asperges uit de duinen, sla uit eigen moestuin en kleine krielkip-eitjes uit de achtertuin. Ultiem moestuingeluk! Dat er nog maar veel aardappelmaaltjes mogen volgen…