Ook bij ons zijn de zwarte luizen inmiddels aangekomen op hun vakantiebestemming: de toppen van onze tuinbonen. Ik had ze eigenlijk al eerder verwacht maar alles lijkt dit jaar iets later te zijn dan vorig jaar. De luizen heb ik inmiddels doorgestuurd naar hun volgende bestemming: met tuinboontop en al naar de composthoop.

Het is me wat met dat ongedierte op de tuin. Heb ik net geaccepteerd dat de kolen worden omgehakt door veenmollen, beginnen nu de luizen aan de tuinbonen te knabbelen.

Een deel van de tuinboonplanten had opeens een deels zwarte stam gekregen. Vol met zwarte luizen. De luizen hebben in een bepaald deel van het jaar opeens vleugeltjes en vliegen dan linea recta naar hun lievelingsplant; de tuinboon. De top van de tuinboon vormt een soort landingsbaan voor de luizen en eenmaal geland, vallen de luizen meteen met hun neus in de boter. De heerlijk sappige top, waar de luizen naar hartelust zoete plantensappen kunnen tappen.

Ondertussen onttrekken die luizen natuurlijk energie aan de plant, waardoor er minder energie overblijft om dikke tuinbonen te gaan vormen. Ook laten de luizen een plakkerig goedje achter op de planten (honingdauw) dat vervolgens ook weer schimmels en andere narigheid kan aantrekken.

Gelukkig zaten de luizen alleen nog maar in de top van de planten en konden ze gemakkelijk verwijderd worden door deze toppen uit de planten te halen. Ook de toppen van de tuinboonplanten zonder luizen heb ik er maar preventief uitgehaald. Op die manier is de landingsbaan voor de luizen weg en kunnen er dus geen nieuwe luizen landen.

Ook breng ik elk lieveheersbeestje dat ik vind voorzichtig naar de tuinbonen. Lieveheersbeestjes zijn namelijk de biologische bestrijder van de zwarte luis. Die lieveheersbeestjes kunnen mooi de paar overgebleven luizen oppeuzelen zodat wij over een paar weken heerlijke tuinbonen kunnen eten. Goede samenwerking!