Hoewel het lang heeft geduurd, staan de wortels inmiddels mooi te groeien. Eindelijk zit er schot in de zaak. De zaadjes kwamen namelijk maar langzaam op, zoals dat hoort bij wortels, en de plantjes zelf hadden ook niet bepaald haast… Maar nu groeien ze opeens: tijd om te spieken hoe het ondergronds gaat! Een tijdje geleden trok ik tijdens het onkruid wieden ook al een mini-worteltje uit de grond om te kijken hoe de plantjes groeiden. Het worteltje zelf was toen nog mager en bleek, haast wit van kleur. Niet echt veelbelovend.

Hoe anders is het nu! Op een plekje waar een aantal wortelplantjes dicht op elkaar stonden, zocht ik het plantje dat het meest in de verdrukking leek te komen door zijn buurplantjes. Dat worteltje trok ik uit de grond. Hierdoor hebben de andere worteltjes weer ademruimte en de mogelijkheid om uit te groeien tot volwaardige, mooie wortels. Uitdunnen heet dat, al hebben in onze tuin de veenmollen het grootste deel van dat taakje voor hun rekening genomen.

Het worteltje was dit keer al prachtig oranje en  mooi recht. Dat is een voordeel van zandgrond: worteltjes hebben geen moeite om de zandgrond te doordringen en groeien keurig recht naar beneden. In kleigrond kunnen wortels het wat zwaarder hebben, waarbij ze een kronkelige reis door de bodem afleggen met misvormde wortels als gevolg. Die zien er trouwens ook best leuk uit maar ze zijn iets moeilijker schoon te maken en te schillen.

Nog een paar weken geduld en de eerste worteltjes kunnen gegeten worden. Als de veenmollen en andere diertjes iets voor ons overlaten, that is. Het eerste oranje mini-worteltje hebben we in ieder geval samen opgepeuzeld!