Een laatste stukje tuin erfenis begint tot haar recht te komen: de lupines gaan bloeien! De prachtige paarse en roze bloemen geven de tuin wat kleur, samen met de bloeiende bieslook.

Stiekem had ik de jonge plantjes een paar maanden geleden niet als lupine herkend, een aardige tuinbuurman vertelde me het. ‘Mits je het mooie bloemen vindt, is het slim om de lupines te laten staan. Ze binden namelijk stikstof.’

Dat stikstof binden klinkt ingewikkeld, als een soort scheikundig experiment op de moestuin. Waar het op neerkomt, is dat sommige planten, waaronder dus lupines maar ook veel bonensoorten, stikstof uit de lucht opnemen. Stikstof in gasvorm, dus zoals het in de gewone buitenlucht zit, is voor planten niet zomaar bruikbaar. In gebonden vorm kunnen planten het wél gebruiken en hoe! Ze hebben het zelfs nodig om goed te kunnen groeien.

Wat de lupines dus doen, is iets onbruikbaars in iets nuttigs omzetten. De gebonden stikstof wordt vervolgens aan de bodem afgegeven en kan door andere plantjes als voeding worden gebruikt. De grond wordt verrijkt, zonder dat je zelf ook maar iets hoeft te doen. Geen gesleep met mest en toch voeding voor de bodem!

De reden dat het bonenlandje om zo weinig mest vraagt, ligt ook in dit stikstofbinden. Veel bonensoorten kunnen, in samenwerking met bacteriën, stikstof uit de lucht omzetten in nuttige stikstofverbindingen. Op deze manier voorzien de bonen zichzelf van de voedingsstoffen die ze nodig hebben. Lekker makkelijk voor ons…

Kortom, de lupines mogen blijven staan! De bieslook trouwens ook hoor. Ook al bindt bieslook geen stikstof, de paarse bloemetjes zijn prachtig en fleuren de tuin helemaal op!