Een week nadat we in de regen de aardbeienplantjes hadden geplant, was het plots stralend weer. Heerlijk, de dikke winterjas kan even uit! Het mooie weer is ook fijn voor de jonge tuinbonen en peultjes, die vanaf nu zichzelf moeten gaan redden op de tuin. Een paar dagen voor de boontjes richting de tuin verhuisden, hadden we de plantjes (overdag) al buiten gezet om te wennen aan het koude voorjaarsweer. Afharden heet dat in moestuintaal. Ik blijf het een beetje zielig vinden, die enigszins verwende, naïeve plantjes zomaar letterlijk in de kou zetten. Maar het is niet anders, ooit zullen ze uit huis moeten gaan!

Dat afharden is soms wel oppassen geblazen. Nu zijn tuinbonen en peultjes niet de moeilijkste maar andere gewassen, zoals mais en courgettes, zijn erg gevoelig voor nachtvorst. Ze kunnen in één nacht doodvriezen als je ze ‘s avonds vergeet binnen te halen. ’s Ochtends hangen ze dan levenloos en slap, niet meer te redden. Aan de andere kant is het afharden wel nodig. Als je de naïeve plantjes zonder enige voorbereiding op de weersomstandigheden van buiten naar de tuin brengt, krijgen ze het daar wel heel erg zwaar te verduren.

Dankzij het afharden hebben de tuinboontjes en de peultjes de overgang van ons veilige achtertuintje naar de grote tuin goed doorstaan. Met hun stevige stengeltjes staan ze trots rechtop. De tuinbonen vormen een stevige stengel en blijven vanzelf fier rechtop staan. De peultjes daarentegen zijn echte klimmers en hebben een net of een hekwerk nodig om langs te groeien. Wij klussen een hekwerk van bamboestokken en zetten er wat dunnere takjes ertussen om de peultjes straks steun te geven. Maar voorlopig moeten de plantjes eerst even wennen aan hun nieuwe plekje. Hun worteltjes verkennen voorzichtig de koude tuingrond en bovengronds gebeurt er de eerste dagen niet bijzonder veel. Succes plantjes, tot de volgende keer!