Op de nieuwe tuin is een kleine erfenis van de vorige huurder achtergebleven: een klein bankje, een kist waar al het gereedschap in kan worden opgeslagen en een paar verwilderde bramenstruiken. Stiekem was de erfenis nog iets groter dan dat, er lagen namelijk ook twee enorme bulten onkruid achter in de tuin. Niet echt een ideaal begin maar het is niet anders. Dat onkruid onder de duim krijgen, is ook wel weer een uitdaging!

Verder stond er nog een minuscuul Romanesco kooltje; het kooltje zelf was kleiner dan een tennisbal. Toen ik het sneue kooltje voor het eerst zag, ging mijn tuinier-brein onmiddellijk de mogelijke oorzaken langs. Misschien heeft de vorige huurder de koolplantjes vorig jaar veel te laat geplant waardoor ze nooit de kans hebben gekregen om groot te groeien. Een andere mogelijkheid is dat de grond de afgelopen jaren amper van mest is voorzien. Kolen zijn namelijk hongerige plantjes die pas groeien als ze goed gevoed worden. We nemen het zekere voor het onzekere en besluiten om binnenkort flink wat mest te bestellen om de bodem van ons tuintje bij te voeden.

Een gereedschapskist stond er zogezegd al dus daar hadden we weinig werk aan. We hoefden alleen de deksel vast te schroeven, die waaide bij elke flinke windvlaag namelijk bijna het naastgelegen slootje in. Het gereedschap zelf laten we nog maar even thuis, van het vocht en de kou op de tuin kan het gereedschap alleen maar slechter worden.

Een composthoop was er nog niet op de tuin. Nu heb ik nog niet zoveel ervaring met composteren, mijn vader regelde dat altijd op de vorige tuin, maar misschien is dit het moment om het zelf te gaan proberen! Er zijn allerlei compostvaten en bakken te koop maar wat een gekkigheid is het eigenlijk om zo’n ding te kopen! Sander heeft een aantal pallets bij elkaar gesprokkeld en heeft ze zo aan elkaar geschroefd dat er een mooie compostbak ontstond. Ik heb overigens geen idee hoe lang het duurt voordat de pallets zelf gaan composteren, dat is een probleem voor later…