Enthousiast schreef ik vorige week over mijn moestuinplannen voor het weekend. Die vervolgens weer compleet in het water vielen. Is de oudste net van de waterpokken af, zit de jongste er ineens onder. Veertig graden koorts, nachten achter elkaar huilen en van top tot teen onder de jeukende blaasjes en korstjes. Josephine was niet de enige die het er zwaar mee had.

Die slapeloze nachten doen me weinig goeds. Na een nacht troosten, wiegen, temperaturen en voeden gaat de wekker om 6 uur gewoon weer genadeloos af. Moet er gewerkt worden en bij thuiskomst gekookt, gewassen en gepoetst worden. Het enige waar mijn brein nog volop energie voor heeft op zo’n moment is… piekeren.

Moestuintwijfels

Heeft het nog wel zin om de moestuin te houden als we er zo weinig komen? Kan ik me niet beter aansluiten bij een CSA (community supported agriculture), een soort moestuin waar je een oogst-abonnement kunt afsluiten. Wel de lusten, niet de lasten. Niet de verantwoordelijkheid, wel de oogst. Ergens middenin de nacht las ik op internet dat ook voor zulke CSA’s in Haarlem een wachtlijst is. Geen optie dus.

Al dat gepieker en gemiep was gauw over toen ik in één week tijd twee bekenden, twee leeftijdgenoten diagnosticeerde met kanker of een vergevorderd voorstadium daarvan. Dat relativeert wel, kan ik je verklappen. Hoe had ik het in mijn hoofd kunnen halen om onze slapeloze nachten, onze tuin vol onkruid, onze overvolle wasmand en onze vloer vol kruimels als problemen te zien?!

Alles is relatief

Ja, de keukenvloer ligt vol kruimels. Dat kan alleen maar betekenen dat we elke dag voldoende te eten hebben. Ja, de wasmand is vol. Dat kan alleen maar betekenen dat we elke dag voldoende kleding hebben om ons warm te houden. Ja, onze nachten zijn kort en gebroken. Dat kan alleen maar betekenen dat we twee mooie lieve dochters hebben om elke dag én nacht van te genieten. Ja, onze tuin staat vol onkruid. Maar we hebben een tuin. Een prachtig mooie vruchtbare tuin.

Als het niet kan zoals het moet…

Dus gisterenmiddag liep ik dankbaar voor dat alles na een lange werkdag het ziekenhuis uit, de grote zorgeloosheid tegemoet. En ik besloot: als het met onze rommeltuin niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan. Ik hoef het niet alleen te doen, er zijn vast mensen die me willen helpen.

Dus heb je tijd en zin om in een weekend een paar uurtjes te komen helpen tuinieren? Mail me! Dan zorg ik voor thee, koffie, zelfgebakken taart en deel ik mijn moestuingeluk met je…

Maar eerst deel ik mijn vlog van afgelopen week met je want wat hebben we weer heerlijk gekookt en gebakken!