Het was een tijdje geleden maar vandaag zijn we eindelijk weer even in de moestuin geweest. Elke keer was het te koud, te donker, te laat, te druk. De arme tuin ligt er een beetje eenzaam en verwaarloosd bij.

Het is duidelijk dat het flink heeft geregeld de afgelopen tijd; het is nog goed te zien waar de plassen hebben gestaan. De grond is weer grotendeels opgedroogd maar toch zijn de sporen van de regenbuien nog zichtbaar. Ook het onkruid heeft niet stilgezeten: tussen onze groenten is veel onkruid en dan met name knopkruid opgekomen. Bovendien hebben de vogels flink huisgehouden: een deel van onze maiskolven is helemaal kaalgegeten. Leerpunt van vandaag: volgend jaar toch een net over de maisplanten spannen.

Ondertussen beginnen de pompoen- en courgetteplanten er steeds zieliger uit te zien. De bladeren hebben hun mooie groene kleur verloren en worden een geleidelijk slapper en lichtbruin van kleur. Ook krullen de bladeren langzaam een beetje op. Al met al begint de groene jungle steeds meer plaats te maken voor kale grond. Poeh…

Misschien was het niet de beste timing om naar de moestuin te gaan want half-koortsig en met een verstopte neus is het iets uitdagender om optimisch te zijn. Zeker als er een berg onkruid te wieden is en een deel van de oogst is opgegeten.

Gelukkig waren er ook nog genoeg mooie maiskolven en pompoenen voor ons over. Gauw plukken we een mooie oogst bij elkaar en gaan we weer huiswaarts. Aan onkruid wieden en boontjes plukken zijn we nog niet begonnen. Eerst maar een beetje beter worden, dan zien we daarna wel weer verder. Nu eerst lekker thuis een pompoensoepje maken en maiskolven koken. Kom maar door met die herfstvitamientjes!