Wat in onze vorige tuin altijd zo goed ging, gaat dit jaar op zandgrond een stuk minder goed: de kolen. Een groot deel is door vraat gesneuveld en de rest groeit niet bijzonder goed. Een uitdaging dus…
Voorheen hadden we een moestuintje op kleigrond. Zware maar vruchtbare grond waar droogte nooit echt een probleem was en waar de kolen het naar hun zin hadden. De slakken trouwens ook maar die waren vaak nog wel om de tuin te leiden. Mooie boerenkolen en spruitjes hebben we daar kunnen oogsten. De moestuin was alleen een stuk kleiner dan onze huidige moestuin dus echt veel koolplanten hebben we door ruimtegebrek nooit gehad.
Inmiddels is ruimte niet meer het probleem met onze 170 vierkante meter moestuin. Helaas hebben de veenmollen een groot deel van onze koolplantjes verorberd. Stuk voor stuk gingen de koolplantjes om, alsof ze ’s nachts door de kaboutertjes waren omgehakt. Zo jammer!
Een paar kolen, de bikkels onder onze koolplantjes, hebben de veenmollenplaag wel overleefd. Een paar sterke paarsrode boerenkolen staan fier rechtop in de tuin. Ze hebben alle ruimte om zo groot te groeien als ze willen. Ook een tweetal flinke bladkolen en een eenzame rode kool staan er nog. Tenslotte een paar zielige spruitkolen, ik ben benieuwd of we dit jaar nog spruitjes van eigen kweek zullen eten.
Maar we mogen absoluut niet klagen want wat hebben we al veel kunnen oogsten uit de tuin! Bovendien, het kan niet altijd meezitten, er is altijd iets dat niet helemaal goed gaat in de moestuin. Die twee prachtige paarse boerenkolen maken trouwens een hoop goed. Ik zag ze voor het eerst toen ik 7 jaar geleden in Stockholm ging studeren. In een van de vele stadsparken stonden ze daar mooi te zijn. Inmiddels groeien ze ook in onze eigen moestuin en het zal me niets verbazen als we van een zo’n mega-plant meerdere keren stamppot boerenkool kunnen eten. Wordt vervolgd…