Steeds meer van onze kleine plantjes werden de laatste tijd het slachtoffer van veenmollen vraat. Ongeveer de helft van de koolplantjes bezweek al aan het geknaag van de veenmollen en ook de uien en de maisplantjes moesten het ontgelden.

Tijd om die vieze beesten te bestrijden! Niet met vergif natuurlijk maar met biologische bestrijders. Om ongedierte te kunnen bestrijden, moet je de beestjes eerst een beetje leren begrijpen denk ik. Ontdekken wat hun strategie is zodat je op gepaste wijze kan ingrijpen. Kortom, het werd tijd om me eens in de veenmol te verdiepen. Een half uurtje googelen leerde me dat veenmollen hun voorpoten gebruiken om gangen te graven onder het grondoppervlak. Dat hadden we in de tuin ook al wel gezien; her en der bevinden zich kleine gaatjes in de grond waar eindeloos veel water in verdwijnt bij het gieten. Tijdens het graven van de gangen vreten veenmollen de wortels van allerlei plantjes af. Tot die conclusie waren we op de tuin helaas ook al gekomen… De beesten kunnen niet alleen goed graven, het zijn ook goede zwemmers én vliegers. Dát hadden we gelukkig nog niet meegemaakt. Stel je voor dat die freaks ook nog langs komen vliegen, brrr!

Veenmollen kunnen blijkbaar worden bestreden door aaltjes in te zetten, een soort mini wormpjes met de ingewikkelde naam Steinernema carpocapse. Met een aantal andere tuiniers kochten we gezamenlijk zulke aaltjes in, we zijn blijkbaar niet de enigen die last hebben van de veenmollen. Ik had al verwacht dat de aaltjes microscopisch klein zouden zijn maar ik had werkelijk geen idee dat ze als zakje poeder geleverd zouden worden. Zo klein zijn die beestjes dus, gewoon poeder. Het poeder moest in water worden opgelost en vervolgens over de tuin worden verspreid.

De aaltjes die op deze manier de grond in spoelen, zoeken een mooi plekje op in de gangen van een veenmol. Op dat plekje wachten ze geduldig tot er een veenmol voorbij komt kruipen. Zodra er een veenmol langskomt, blijven ze aan ‘m vastplakken en liften ze met ‘m mee. Ze dringen de veenmol binnen en scheiden aldaar een bacterie af die de veenmol van binnenuit dood maakt. Klinkt best gemeen he?

In de dode veenmol ontstaat een soort kraamkamer voor nieuwe aaltjes; de volgende generatie aaltjes groeit er op en gaat vervolgens op zoek naar de volgende veenmol om aan te vallen. De aaltjes kunnen zonder veenmollen niet overleven; voor hun eigen voortplanting en overleving hebben ze de veenmol nodig. Kortom, zodra de meerderheid van de veenmollen uit ons tuintje is omgelegd, is het ook klaar met onze kleine aaltjes.

Maar of het ooit zo ver zal komen… Het zal me benieuwen. Eerst maar een tijdje afwachten hoe de nieuwe koolplantjes het gaan doen op de tuin!